Ο Αντίνοος ανάσκελα, κοιτάζει ψηλά, μισοπνιγμένος στην άκρη του τζακούζι.
22 Φεβρουαρίου 2006, 20:14
Κάθε τόσο λέω να την πάρω τηλέφωνο να δω τι κάνει, πώς να είναι άραγε. Ύστερα θυμάμαι.
22 Ιανουαρίου 2006, 22:43
Βγαίνοντας απ' το αυτοκίνητο, ο αέρας μού πήρε πίσω το κασκόλ. Την τελευταία φορά που βγήκαμε μαζί, πήγα να της το στρώσω. "Άσ' το", μου λέει, "έτσι πρέπει να είναι."
23 Οκτωβρίου 2005, 20:53
Καμαρώνει το δισέγγονο της. “Το πιο φοβερό είναι πως, όταν εγώ θα ’χω φύγει, αυτή η λαχτάρα θα συνεχίσει να υπάρχει”.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)